Novalis
Anfang
Es kann kein Rausch seyn – oder ich wäre nicht
Für diesen Stern geboren – nur so von Ohngefähr
In dieser tollen Welt zu nah an
Meinen magnetischen Kreys gekommen.
Ein Rausch wär wirklich sittlicher Grazie
Vollendetes Bewußtsein? – Glauben an Menschheit wär
Nur Spielwerk einer frohen Stunde – ?
Wäre dis Rausch, was ist denn das Leben?
Soll ich getrennt seyn ewig? – ist Vorgefühl
Der künftigen Vereinigung, dessen, was
Wir hier für unser schon erkannten,
Aber nicht ganz noch besitzen konnten –
Ist dis auch Rausch? so bliebe der Nüchternheit
Der Wahrheit nur die Maske, der Thon, und das
Gefühl der Leere, des Verlustes
Und der vernichtigenden Entsagung.
Womit wird denn belohnt für die Anstrengung
Zu leben wiederwillen, feind von sich selbst zu seyn
Und tief sich in den Staub getreten
Lächelnd zu sehen – und Bestimmung meynen.
Was führt den Weisen denn durch des Lebens Thal
Als Fackel zu dem höheren Seyn hinauf –
Soll er nur hier geduldig bauen
Nieder sich legen und ewig todt seyn.
Du bist nicht Rausch – du Stimme des Genius,
Du Anschaun dessen, was uns unsterblich macht,
Und du Bewußtseyn jenes Werthes,
Der nur erst einzeln allhier erkannt wird.
Einst wird die Menschheit seyn, was Sophie mir
Jetzt ist – vollendet – sittliche Grazie –
Dann wird ihr höheres Bewußtseyn
Nicht mehr verwechselt mit Dunst des Weines.
Aanvang
Het kan geen roes zijn – of ik was niet
Voor deze zon geboren – slechts toevallig
In deze dwaze wereld te dicht bij
Mijn magnetische kern gekomen.
Een roes was werkelijk van zedelijke gratie
Volkomen bewustzijn – geloof aan mensheid was
Het spel slechts van een vrolijk uur?
Als dit roes is, wat is dan het leven?
Moet ik gescheiden blijven? – is voorgevoel
Van wat ons zal verenigen, van wat
Wij hier als ’t onze reeds herkenden,
Maar nog niet geheel bezitten konden –
Is dit ook roes? Dan bleef van nuchterheid,
Van waarheid slechts het masker en de toon,
Het gevoel van leegheid en verlies
En van ontzegging die vernietigt.
Waarmee wordt dan de inspanning beloond
Tegen zijn wil te leven, vijand van zichzelf te zijn
En diep in het stof gebeten
Glimlachend zijn bestemming te zien?
Wat voert de wijze door het levensdal
Als fakkel naar het hogere Zijn omhoog –
Moet hij slechts hier geduldig bouwen
Zich neerleggen en eeuwig dood zijn?
Jij bent geen roes – jij stem van het genie,
Aanschouwing van wat ons onsterfelijk maakt
En jij, bewustzijn van die waarde,
Die enkelen slechts hier bekend wordt.
Eens zal de mensheid zijn, wat Sophie mij
Nu al is – volkomen – zedelijke gratie –
Dan wordt haar hoger bewustzijn
Niet meer verward met damp van wijn.